---
Οφείλω να ομολογήσω ότι το παρακάτω το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον:
Αποσπάσματα από http://clubs.pathfinder.gr/vatopaidi/336316
Θα ξεκινήσω από το αίτιο αυτής της νέας κατάστασης:
Πριν φτάσουμε όμως εκεί, ας δούμε με λιτό, αλλά ουσιαστικό τρόπο τα προ Χριστού, τα προ Χριστού ελληνικά δεδομένα, που ενδεικνύουν (για όσους έχουν καλή διάθεση και αφετηρία τον ελληνισμό) και αποδεικνύουν (για όσους έχουν διαφορετική αφετηρία) ότι η ένωση του ελληνικού φωτός και του ορθοδόξου, γεννά το ελληνορθόδοξο μοναδικό φως στην οικουμένη. Της πίστης και της κατανόησης. Της πίστης ως κάθετη συνιστώσα και της κατανόησης, ως οριζόντια, που συνθέτουν τον ισοσκελή σταυρό, το σύμβολο της αρμονίας.Οι μοναχοί σε αυτήν την νεοελληνική κατάσταση βρίσκονται αντιμέτωποι με τον Ελληνισμό (με το θήλυ) όπως και οι πρώτοι χριστιανοί.
Της πίστης και της κατανόησης.Από την τυφλή πίστη περνάμε στην κατανόηση και στον Ελληνικό τρόπο προσέγγισης του θείου.
Για να δούμε τι κατανοούμε:
Γιαυτό και ο Αισχύλος στην τραγωδία του Προμηθέας Δεσμώτης, αναφέρει σχετικά: ο λυτρωτής του Προμηθέα θα είναι Υιός Θεού και Υιός Παρθένου, ο οποίος μάλιστα «παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και τη δύναμη τους» (στίχ. 908 εξ., 920 εξ.). Επισημαίνεται ακόμη σε αποκαλυπτική συζήτηση στην τραγωδία ότι ο Μεσσίας θα έλθει μετά από 13 γενεές. Αν θεωρήσουμε πώς η τραγωδία διδάχθηκε περίπου το 430 π.Χ., και ότι μια γενιά υπολογίζεται περίπου σε 30-35 χρόνια, τότε ή προφητεία εκπληρώνεται πράγματι στα χρόνια του Κυρίου Ιησού Χριστού.Ο Εωσφόρος δεν είναι ο σκοτεινός έκπτωτος αρχάγγελος αλλά η γνώση και η διανοητική δύναμη του ανθρώπου, κάτι από Γιούνκ δηλαδή, όπου προσδιορίζει το συλλογικό αρχέτυπο του Εωσφόρου ως την προβαλλόμενη σκιά του ανθρώπου.
Στην ίδια πάντα τραγωδία, ο Ερμής προλέγει στον Προμηθέα ότι δεν θα πάρουν τέλος τα βάσανα του, παρά μόνο όταν φανεί κάποιος θεός ο οποίος με τη θέληση του θα κατέβει στα σκοτεινά βάθη του Άδη για να γίνει ιλαστήριο θύμα και να λυτρώσει τον άνθρωπο (στίχ. 1026 κ.ε.).
Αν ακολουθήσουμε τη νοητή γραμμή, που συνδέει τον Προμηθέα και το φως που έφερε στον κόσμο (ως εωσφόρος) με την προτεινόμενη κλίμακα προς άνοδο, βλέπουμε την έρπουσα κίνησή του. Είναι ο όφις ο έρπων. Έρχεται ο σοφός (άνδρας) όρθιος και λυτρώνει τον άνθρωπο. Τον ανορθώνει, τον ανασταίνει. Τον ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο ζωής, όπου ουκ εστίν πόνος ή θλίψη (θάνατος), αλλά ζωή ατελεύτητος.
Ερχόμενος ο δεύτερος εωσφόρος, ο Υιός του Θεού, λυτρώνει τον Προμηθέα Δεσμώτη, (κατά Αισχύλο) φωτίζει τον από το σπήλαιο εξελθόντα φιλόθεο και φιλόσοφο άνθρωπο, (κατά Πλάτωνα) κόβει τα δεσμά, τον ομφάλιο λώρο αναγεννώντας τον άνθρωπο στην διάσταση του Θεού, περνώντας την ζωή υπό τον θάνατο, στην Ζωή της αθανασίας.
Ώστε ο προσεγγιζόμενος και βιούμενος Θεός από τον Ηράκλειτο: ‘’καθ’ ό,τι κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα’’, να μην μείνει αλήθεια στην ελληνική θεωρία, αλλά στον ορθόδοξο τρόπο ζωής, πράξη και όχι φαντασία.
Ο Χριστός δεν ήρθε να νικήσει τον Εωσφόρο αλλά για να τον ελευθερώσει.
Περιέργα πράγματα.
