oι Προμηθεις ειναι οι Εκπτωτοι που ως ψυχες κατηλθαν μεσα στα σωματα μας...παρασυρθηκαν απο τον Οφι, καποιοι ομως δεν ειχαν καλες σχεσεις μαζι του και κατεβηκαν για να τον πολεμησουν γιατι κι αυτος επεσε...
Δεν αποδέχομαι και δεν απορρίπτω τίποτα πέραν της κατανόησης και της λογικής μου, αλλά μήπως θα ήταν προτιμότερο να μην παίρνουμε τόσο της μετρητής την προσωποποίηση του κακού; Ακόμα και μέσα από την χριστιανική μυθολογία (η οποία θα μπορούσε και αυτή να είναι μια ψευδής προβολή της εσωτερικής μας πραγματικότητας), μπορεί να ειπωθεί ότι ως μέτοχοι κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν του ενός, εμείς είμαστε και ο Σατανάς και ο Ιεχωβάς και ο Δίας και ότι εμείς στην ουσία μορφοποιούμε τα είδωλα-αντικατοπτρισμούς του απόλυτου του οποίου είμαστε η αντανάκλαση.
Όταν πχ μιλάμε για το απόλυτο κακό μέσα από τον χριστιανισμό, μήπως μιλάμε για το ψευδές είδωλο(εξωτερική μορφή μιας εσωτερικής έννοιας) του Σατανά-Εωσφόρου; Καθώς με ποια λογική διχάζουμε το απόλυτο σε αυτόνομες οντότητες;
Καθώς το θεωρητικό(πάντα θεωρητικά μιλάω) ζήτημα που προκύπτει, είναι η εκ γενετής αγαθή φύση του ανθρώπου, ποιά θα ήταν η ουσία της ύπαρξης μας στον δυαδικό κόσμο(αν δεχθούμε τον δυϊσμό φυσικά) αν ήμασταν αγγελικά πλασμένα όντα;
Από το θεωρούμενο ως κέντρο-θείο μετά και την διάλυση και προέκταση του στο παν δεν θα ήταν λογικό(μέσα σε αυτά τα πλαίσια) να προκύψει μια διάσπαση και πτώση προς την θνητότητα;
Μήπως ο Eωσφόρος ο οποίος δεν στιγματίζεται από κάποια προσωποποίηση και που αν θέλετε δεν συνδέεται άμεσα με κάποιες σκοτεινές οντότητες που πιθανόν να υπάρχουν (αν δεχθούμε ότι όλα αυτά που συζητάμε είναι πιθανά), είναι η συλλογική εσωτερική προβολή της σκοτεινής πορείας του ανθρώπου προς στην θεία γνώση και αυτοπραγμάτωση και ως εκ τούτου μια ακόμα δυαδική προβολή του απόλυτου που αφορά την πραγματική θεότητα-προβολή που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η μακροκοσμική και ίσως δρακόντεια (ως προς την αντανάκλαση της προς και από το πιθανολογούμενο κέντρο) συλλογική (υπέρ?)συνείδηση του ανθρώπου;
Εν ολίγοις, μήπως η εσωτερική ώθηση που σπρώχνει τον μοναχό από το βατοπεδι να απεγκλωβίσει τον εσωτερικό του εωσφόρο-προμηθέα από τα δεσμά του, είναι μια συλλογική ανάγκη του ανθρώπου που προσκρούει στην ανοησία και εν τέλη την μικρότητα του ανθρώπου;
Μήπως ο εγκλεισμός της σκοτεινής μας πλευράς (της σκιάς μας), το μόνο που κάνει είναι να την δυναμώνει προκαλώντας μέσα μας την ανισορροπία όπως το έχει αναλύσει ο Γιούνγκ;
Ο Γιούνγκ ταύτισε την σκιά με τον Εωσφόρο.
el.wikipedia.org/wiki/Σκιά_(αναλυτική_ψυχολογία)
Μέσα από την αναλυτική ψυχολογία ο Γιουνγκ προσδίδει τις εξής ιδιότητες στην σκιά-εωσφόρο:
Το άθροισμα όλων των προσωπικών και συλλογικών ψυχικών στοιχείων τα οποία, εξαιτίας της ασυμβατότητάς τους με την επιλεγμένη συνειδητή στάση, δεν εκφράζονται στη ζωή και επομένως ενώνονται σε μία σχετικά αυτόνομη «διχασμένη προσωπικότητα» με αντιθετικές τάσεις μέσα στο ασυνείδητο. Η σκιά συμπεριφέρεται αντισταθμιστικά στη συνείδηση. Για αυτό τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι τόσο θετικά όσο και αρνητικά. Στα όνειρα, η σκιά έχει πάντα το ίδιο φύλο με τον ονειρευόμενο.
Η σκιά προσωποποιεί οτιδήποτε αρνείται να αναγνωρίσει το υποκείμενο γύρω από τον εαυτό του. Προβάλλεται πάνω στο άτομο άμεσα ή έμμεσα. Για παράδειγμα, κατώτερα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα και άλλες ασύμβατες τάσεις
«... η σκιά είναι εκείνη η κρυμμένη, απωθημένη, στο μεγαλύτερο μέρος της κατώτερη, ένοχη προσωπικότητα, της οποίας οι έσχατες διακλαδώσεις φθάνουν πίσω στο βασίλειο των ζωικών μας προγόνων και έτσι περιλαμβάνουν ολόκληρη την ιστορική όψη του ασυνείδητου...
Μέχρι τώρα πίστευαν ότι η ανθρώπινη σκιά ήταν η πηγή κάθε κακού.
Τώρα, όμως, είμαστε βέβαιοι πως ο ασυνείδητος άνθρωπος, δηλαδή η σκιά του, δεν αποτελείται μόνο από ηθικά κατακριτέες τάσεις, αλλά διαθέτει επίσης και έναν αριθμό από καλές ιδιότητες, όπως τα φυσιολογικά ένστικτα, οι κατάλληλες αντιδράσεις, οι ρεαλιστικές διαισθήσεις, οι δημιουργικές παρορμήσεις κ.λπ
