Οι δε γίγαντες ήσαν επί τής γης εν ταις ημέραις εκείναις. και μετ' εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί τού Θεού προς τας θυγατέρας τών ανθρώπων, και εγεννώσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ' αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί.
Για τους υιούς του θεού ασχέτως με το βιβλίο του Ενώχ και μέσα στα πλαίσια της Βίβλου υπάρχουν αυτές οι εκδοχές:
1) Εξεληγμένα όντα που εξέπεσαν στην υλική διάσταση και στους κύκλους των ενσαρκώσεων της ανθρώποτητας.
2) Εξωγήινοι με διαφορετική βιολογική δομή, όπου μπορεί να ισχύει και το πρώτο.
3) Ανώτερα πνεύματα οδηγοί, που αποφάσισαν να αφήσουν την νιρβάνα και την αιώνια ευδαιμονία, για να βοηθήσουν στην πενυματική ανέλιξη των ανθρώπων, όπου μπορεί να ισχύει και το πρώτο και το δεύτερο.
Ο Εμπεδοκλής έλεγε ότι ήταν θεός που εξέπεσε και ένιωθε κυνηγημένος απο θεούς και δαίμονες να συμφύρετε ανάμεσα σε χυδαία δίποδα.
Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε για το δαιμόνιο(αν εχοχλούν οι λέξεις ας πούμε εσώτερος) του Σωκράτη, ήταν Απολλώνιας-θεϊκής προέλευσης.
Αυτά όλα δεν απορρίπτουν την ύπαρξη του κακού και των μαύρων τεχνών, όπως και την αυτοαποκαλούμενη ομάδα των Luciferians, της μαύρης ιεραρχίας κλπ
Εδώ υπάρχει μια εκτενέστερη ανάλυση του θέματος:
http://www.oodegr.com/oode/biblia/gigant1/gigkb2.htm
Ο Λιακόπουλος μπορεί να είναι βλάκας και βαρεμένος, αλλά όταν λέει οτι οι Έλληνες είναι-ήταν καλοί Νεφελίμ, βασίζεται σε κάποια δεδομένα, τα οποία δεν είναι υποχρεωτικό να περιλμβάνουν το βιβλίο του Ενώχ, που απλά συμπληρώνει την Βίβλο, άλλωστε ο Δευκαλίων ήταν γιός του Προμηθέα-Ένκι.
Ο συμβολισμός των Άνακ η αλλιώς Άνακιμ απο το Άναξ-Βασιλεύς-Άρχων, εμφανίζεται και στον πόλεμο των άστρων του Εβραίου George Loukas, όπου ο Άνακιν εκπέφτει και γίνεται o Darth Vader και στην συνέχεια θυμάται ποιός ήταν και συμπαραστέκεται στον γιό του και στους Jedi(Ιουδαίους).
Οι σοβαροί ερευνητές της Bίβλου και της Ελληνικής παράδοσης δεν φαίνεται να διαφωνούν:
1. Η πρώτη προέρχεται από το βιβλίον τού ερευνητού ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΟΥΡΑΚΗ ?Εβραίοι: Πλαστογράφοι τής ελληνικής ιστορίας?, έκδ. Τάλως, σελ. 41: ?ΤΟ ΟΝΟΜΑ Έλλην, ή Έλ-λην, ή Έλλαν τής δωρικής και αιολικής, είναι σύνθετο. Η ρίζα του είναι το "Έλ" και το θέμα του το "λην" ή "λαν". Το πρώτο συνθετικό, το "Έλ"-, είναι η αντωνυμία "αν", αρχή τού είναι, ή τού νοείν (ην) παρατατικός τού ρήματος "ειμί", "ημί" = (ησί, ήσι, ητί), ήμην = (ήμαι), κ.λ.π. που σημαίνουν: Ο Ένας. Εγώ. Ο Μοναδικός. Ο Άναξ-Βασιλεύς-Άρχων. Ο Ισχυρός. Ο Δυνατός. Ο Ρωμαλέος. Ο Νεβρός (Νεογέννητος). Ο Φωτεινός. Ο Φωτοδότης, [π.χ. α) Έλ-λάμπω-Αστράπτω, φωτίζω μέσα ή επάνω μου, μέσα λαμπρύνω το όνομά μου, γίνομαι περίφημος, β) Έλ-λαμπρύνω-Έλ-λάμπω-Αστράπτω, φωτίζω μέσα ή επάνω μου, - (εν) Κάμνω τι λαμπρόν μέσα, συνθ. κατά μέσ. διάθ. Γίνομαι λαμπρός, ένδοξος, καυχώμαι δια τι]. ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ συνθετικό, το "λην" ή "λαν" είναι τύπος τού δωρικού ρήματος Λάω=Λαός που παράγεται από το "Λω". Το "Λάω", στο β΄ και γ΄ πρόσωπο τού ενικού γίνεται "λης" και "λη" και στον γ΄ πληθ. "λώμε" και "λώντι". (Ο Μύθος τού Δευκαλίωνος Κατακλυσμού μάς λέει: "Ο Έλ-λην γεννήθηκε από τον λίθο που πέταξε, κατόπιν οδηγιών τού Δία, ο Δευκαλίων". Λίθος λέγεται ο "λάα" και "λάα" σημαίνει Λαός.
2. ΟΠΩΣ λοιπόν βλέπουμε, από το πρώτο συνθετικό τού Έλ-λην το "Έλ", σχηματίζεται: Ο Ένας. Εγώ. Ο Μοναδικός Άναξ-Βασιλεύς. Ο Ισχυρός. Δυνατός. Ρωμαλέος. Νεογέννητος (Νεβρός). Φωτεινός. Φωτοδότης κ.λ.π. Από το δεύτερο το "λην", ο Λαός. Έτσι από το Έλ + λην σχηματίζεται: α) Ο Ένας, ή Εγώ ο Μοναδικός Βασιλεύς (Άναξ) Λαός, β) Ο Ένας, ή Εγώ ο Δυνατός Λαός, γ) Ο Ένας, ή Εγώ ο Ρωμαλαίος Λαός, δ) Ο Ένας, ή Εγώ ο Νεογέννητος Λαός, και ε) Ο Ένας, ή Εγώ ο Φωτεινός Λαός ή Φωτοδότης Λαός. Από την τόσο πολύ περιληπτική ετυμολογική ερμηνεία τού ονόματος Έλ-λην, βλέπουμε ότι η εξαγόμενη εννοιολογική του σημασία είναι: Ο Ένας, ή Έγώ-Είναι ή Είμαι ο Μοναδικός Βασιλεύς (Άναξ), ή Δυνατός, ή Ρωμαλέος, ή Νεογέννητος, ή Φωτεινός-Λαμπρός, ή Φωτοδότη-Μεταδότης τού Φωτός Λαός.
3. Εις την ετυμολογικήν ταύτην ανάλυσιν και ερμηνείαν να προστεθεί ότι: α΄ Εις όλας τας διαιρέσεις και αιρέσεις τής τών Ελ-λήνων θρησκείας (βουδισμόν, βραχμανισμόν, ινδουισμόν, ιουδαισμόν, μωαμεθανισμόν, χριστιανισμόν κ.λ.π.) ο υπέρτατος Θεός των ονομάζεται "Ελ" ή "Ηλ" = Ήλιος, β΄ Εις την προελληνιστικήν περίοδον οι Έλ-ληνες έγραφον τας επιγραφάς των μόνον με μεγαλογράμματα (κεφαλαία). Εις τας επιγραφάς αυτάς, όπως τις περιεργαζόμεθα εις τα Μουσεία και τούς αρχαιοελληνικούς χώρους, το γράμμα Η εχρησιμοποιείτο ως δηλωτικόν σύμβολον τής δασείας. Το επίθετον Έλ-λην εγράφετο ΗΕΛΛΗΝ = Έλλην και ο αριθμός εκατόν ΗΕΚΑΤΟΝ. Οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί όμως αφήρεσαν το Η και το αντικατέστησαν με την δασείαν?.
4. Η δευτέρα ετυμολογία προέρχεται από την Φιλόλογο-Λυκειάρχη κ.ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΒΑ ΓΑΛΑΝΗ εκ τού βιβλίου της "Η Ελληνική Γλώσσα μητέρα τών γλωσσών τού κόσμου". Αναλύουσα την λέξιν "grecesco" λέγει τα εξής: "grecesco" = goerec soscoes = παίδες Γοργούς. Η Γοργώ ήταν η προσωποποίηση τού Ήλιου, επομένως "grecesco" είναι τα παιδιά τού Ήλιου. Την ίδια έννοια έχει και η λέξη "Έλλην" = Ellan = nalal = γόνος aeleae = σελίου (ηλίου), επομένως υιός τού Ηλίου, δηλαδή grecesco ! (Οι υπογραμμίσεις δικές μας) Έτσι λοιπόν μάς αποκαλούν οι ξένοι! Groecoe = Γραικοί, Γκιαούρηδες. Επομένως η λέξη "Γραικός" δεν είναι υποτιμητική, ούτε ξένη για τον Έλληνα! Είναι συνώνυμη τής λέξης "Έλλην". Δηλώνει την ίδια σημασία, που δημιουργήθηκε από το ιερό λειτούργημα που ασκούσαν οι πάλαι ποτέ πρόγονοί μας, δηλαδή τη διάδοση τής θρησκείας τού θεού Ηλίου ανά τον κόσμο!
5. Η τρίτη ετυμολογία έχει ως εξής: Επειδή η λέξις "΄Ελλην" είναι τής τρίτης κλίσεως λαμβάνομεν το θέμα της εκ τής γενικής πτώσεως ήτοι: τού "Έλ - ληνος". Έτσι δε έχομεν "Έλ" = Θεός και "ληνός" = μέρος τι τού εγκεφάλου. Άρα "Έλληνες" = τα παιδιά (οι υιοί) που εξήλθον (βγήκαν) εκ τού εγκεφάλου τού Θεού, ήτοι "οι υιοί τού Θεού"!!!
6. Εις το "Μεγάλο Λεξικό τών Ρημάτων", έκδ. Γεωργίου Κοντέου, Θεσ/νίκη 1992, τόμ. 1ος , σελ. 427 λέγει τα εξής: ?Για την ετυμολογία τής λέξης Ελλάς - Έλλην πολλά έχουν λεχθεί: 1) Ο Κούρτιος προτείνει την προέλευση από το "σέλας" ( = φως) > σFελ - παραγωγική ή στενή σχέση με αυτό ( σελ-ήνη, είλ-η, έλ-η, έλ-ιος, ήλιος, ελ-άνη), 2) Ο Γερμανός φιλόλογος Willamowitz σχετίζει τη λέξη προς το ψελλίζω = σελλίζω > ελλός και έλωψ δηλωτικό χώρας βαρβαρόφωνων, που μιλούν ακατάληπτη γλώσσα. Έτσι και "Έλληνες" = βαρβαρόφωνοι, 3) η λέξη σχετίζεται προς τούς (Σ)ελλούς, ιερατικό σωματείο - και όχι λαό - τής Δωδώνης, που δρα στο ιερό τού Δία και που ελάχιστα ομιλεί, 4) Σχετίζεται περισσότερο προς το Ελλόπιον - Ελλοπία, όνομα χώρας εθνογραφικά ασταθούς, 5) Σχετίζεται με τη λέξη "έλλα" (= καθέδρα). Επομένως "Ελλάς"-"Έλληνες" = η χώρα τών αυτόχθονων, ντοπίων ανθρώπων. Η ετυμολογία αυτή είναι μάλλον ορθή. 6) Κατά τον Πρέβλιτς προέρχεται από τις λέξεις Έλλα - Έλλανες - Ελλοπία. Το όνομα εμφανίζεται για πρώτη φορά στον Όμηρο ως δηλωτικό μικρού τοπικού διαμερίσματος τής Αχαοας Φθιώτιδας στη νότιο Θεσσαλία, η οποία κατοικούνταν από Μυρμιδόνες και ανήκε στο κράτος τού Πηλέα. Ως τότε υπήρχαν διαφορετικές, κατά έθνη, ονομασίες τών κατοίκων: Αργείοι, Αχαιοί, Δαναοί σε αντίθεση με τούς Πελασγούς.
7. Τέλος, ο διαπρεπής καθηγητής τού Αριστοτελείου Πανεπιστημίου τής Θεσ/νίκης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ εις το βιβλίον του "Αι περιπέτειαι τών εθνικών ονομάτων τών Ελλήνων" έκδ. 1960 σελ.10-11 λέγει ότι: ?Δεν είναι εύκολο να ετυμολογήσομεν το όνομα, διότι είναι δυνατόν να ευρεθούν πολυάριθμοι πιθαναί ρίζαι ως σαλ: προσεύχεσθαι (Σελλοί), σαλ: ξηραίνεσθαι (Σελινούς), σελ: φωτίζειν (σέλας), ελλ. ορεινός. Προσφάτως υπεστηρίχθη η υπόθεσις ότι το όνομα προήλθεν από πόλιν Ελλάδα (Ελλάς ροή: ορεινόν ρεύμα) κειμένην παρά τού Σπερχειού, ο οποίος εις τούς νεώτερους χρόνους ωνομάζετο Ελλάδα, όπως ωνομάζετο κατά την υπόθεσιν ταύτην και εις την αρχαιότητα. Βεβαίως τα ονόματα είναι αδιαχώριστα, αλλά δεν είναι δυνατόν να είπωμεν ποίον εκ τών δύο προηγήθη, ο Έλλην ή η Ελλάς. Πάντως εις την αρχαιότητα διετηρείτο παλαιοτάτη παράδοσις περί συνδέσμου τού φύλλου τών Ελλήνων με τούς Σελλούς , τούς ιερείς τής Δωδώνης τής Ηπείρου.
Εμείς δεν είμεθα εις θέσιν να είπωμεν ποία εκ τών ανωτέρω ερμηνειών είναι η ορθή. Αφού, λοιπόν, τινές τών ανωτέρω ετυμολογιών καταλήγουν ότι "Έλληνες" = "Οι Υιοί τού Θεού", μήπως τελικά είναι αυτοί που εμίγησαν με τις "θυγατέρες τών ανθρώπων" ; Μήπως (όχι πριν από 10.000 χρόνια, αλλά) πριν από 3.300 χρόνια, υπήρχε εις την Μεσοποταμία, κι όχι εις την Ελλάδα, μία Ελληνική αποικία, γνωστή ως "Υιοί τού Θεού" εκ τής πιθανής αυτής σημασίας τού ονόματός των;
Απο την άλλη φυσικά αυτά τα πράγματα όταν μεταδωθούν σε άσχετους μπορεί να έχουν τραγικές συνέπειες, όπου βλέπουμε κάποιους ηλίθιους Ελληναράδες να νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός έκανε τον Πάνα-Βεελζεβούλ να εκπέσει, δεν τους αρέσει π.χ να ξέρουν για τις θυσίες και την βρώση βρεφών που γίνονταν στο όνομα του. Για αυτό άλλωστε και η οικονομία του Χριστιανισμού ήταν ευεργητική για την ψυχική υγεία των Χριστιανών και για την καρμική τους κάθαρση. Και φυσικα οταν μιλάμε για ουράνιους Έλληνες υιούς των θεών, δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για τους σημερινούς Έλληνες, αλλά ούτε καν για τους αρχαίους έτσι όπως τους γνωρίζουμε, μιλάμε για άτομα που ενσαρκώνονταν μεμονομένα και συνήθως σταυρώνονταν, σφαγιάζονταν η έπιναν το κόνειο κλπ.
Η θεωρία που ίσως να έχει μεγαλύτερη βάση ως προς τους υιούς του θεού, είναι αυτή του Μαργιώρη που μιλάει για τους Δραβίδες, για τους προ-Έλληνες.
http://www.mystica.gr/dravides.htm
Μιλάμε για πνευματικούς ανθρώπους, που έχουν σχέση με τους Βραχμάνους κλπ όπως αναφέρει και ο Φουράκης.
Οι σημερινοί πνευματικά ισοπεδομένοι Έλληνες, νομίζουν οτι η πνευματικότητα εχει να κάνει με το διανοητικό και την μόρφωση και δεν βλέπουν πως έχουν παραμορφωθεί και ότι πάνε απο το κακό στο χειρότερο και οτι αυτό που χρειάζονται ειναι οικονομία στην παιδία, στα λόγια και στις πράξεις, δεν τους έφταναν όλα τα κακά της ορθοδοξίας, εμφανίστηκαν και οι ηλίθιοι ψυχανώμαλοι νεοπαγανιστές, αλλά και τα καημένα ορφανά του Μάρξ το έριξαν και αυτά στην θεολογία. Δεν βλέπω πως μπορεί να αντιστραφεί αυτή η κατάσταση αν δεν ξεκινήσουν οι ευνουχισμοί, αν δηλαδή δεν επιστρέψουμε στο παρελθόν να βρούμε το λάθος.
